Joan den ekainaren 30ean Eroslearen parrokiatik Estibalizko Santutegira joan zen erromesaldi ederra. Katekesi metodoaren bidez azaltzen den bezala, alderdirik sentsorialenarekin hasiko gara eta gero hondoenera joango gara.
Erromesaldiaren eragilea, Estibalizko Ama Birjinaren koroatze kanonikoaren mendeurrena dela-eta, onura espiritual guztiekin erretiroa hartzeko urte-aldarrikapena eta Elizalde monsinore, Gasteizko elizbarrutiko gotzain, arabarrei ez ezik, inguruko elizbarrutiei ere joateko deia izan da, historikoki guztiok elizbarruti bakarra ginela gogoraraziz. Eta dei horri erantzunez antolatu zuten erromesaldi hau parrokiako indar biziek, aita Koldo buru zutela.
Erromesaldia Jaungoikoaren santifikazio iturri bat da, Kristoren gorputz mistikoa, zeruko eta lurreko Erreginarekin esker oneko zorra eta ia mesedeak eskatzeko obligazioa beteaz, nahiz eta denetan garrantzitsuena “ate speciosa” igaro ondoren erabateko bihozberatasunak, arrosarioaren eta mezaren ostean zeharkatu genuen jubilatzeko ateak suposatzen duen ekintza purifikatzailea izan eta eukaristiako erromesak, aita Rafaelek, ur bedeinkatuaz aspertu gintuen.
Bero handiko egun baten beldur ginen, baina, uda izan arren, udaberri leuneko egun ezin hobea genuen. Ez ginen denak parrokia antolatzailekoak, Bizkaiko hainbat tokitako gonbidatuak zeuden, legazio txiki bat osatuz, taldekideek jakin ala ez, eta ezin genuen gehiago izan ostiralerako deialdia egitean, uztailaren 1ean, larunbata, Frantziako Tourra Algortatik igaro eta dena moztuta geratzen baitzen.
Kulturalki eta espiritualki prestatu gintuen aita Koldok bidaian zehar, testuinguru batean jarriz eta arrosario parte-hartzailea errezatuz, eta hori garrantzitsua zen izpiritu baldintza hobeagoetan iristeko, helmugara iritsi aurretik Ama Birjina bidaia berean deitzen baikenuen, arrosarioa errezatuz jakina denez Amaren aurrean jartzen baikara. Arimek, gorputzak agian gutxiago, presa zuten, orduan zertarako itxaron Ama eduki arte?
Estibalizko santutegia muino batean dago, eta muino horretatik ikusten da Arabako lautada; inguruak, berriz, basotxo txikiz osatuta daude. Atzean, lautada ixten duten mendien egitura ikusten da: Badaya, Arrato eta Tuyo, besteak beste.
Baina santutegira igo ginenean, aparkalekutik eskaileretako malkartsutik eta baso atseginetik oraindik ikusi gabe, ahots gazteen kantu erlijiosoak entzun genituen, eta, ondorioz, ongietorria kantatzen ziguten eukaristiako erromesen ordenako ahizpatxoek, gitarraren soinu gaztea eta guzti, “ongi etorri” pankarta handi batekin. Zer esanik ez erromes guztiak hunkitu gintuela. Izan ere, maiatzaren 1etik daramate bertan, aurreko beneditarrek adinagatik uko egin ondoren.
Gaur egun bereizgarri dugun goranzko bizitzara ohituta, mojatxoen gaztaroko presentzia hark gaztetu egin gintuen, zalantzarik gabe. Horren eta jasotako bedeinkazio eta sakramentuen artean, indar handia geratu zaigu. Gero, areto handi batean prestatu ziguten bazkaria, jendetza bat egongo zen lekuan, eta, gainera, janari espirituala eman ziguten, bakoitzarentzat San Paulotik ateratako notatxoekin. Beraiek ere beren “leit motivs” bat betetzen ari ziren, hau da, borondatearen desjabetze alai bat, pobrezian zegoena. Ez dezagun pentsa gauzak eta gozokiak erosteko mesedea itzulita dagoenik, baizik eta bertaratzen garenok eskatu behar dugula Estibalizko Ama Birjina izan dadila haien nagusi jakintsua, haiek uler dezatela eta inspira ditzala aurrerantzean beren hierarkiak.
Gainera, erromesok, mezetan maiz elkar ikusten dugunok, baina lagun hurkoaren kanpoko itxura besterik ez dakigunez, ulertu ahal izan genuen mezetako ezagunak izateaz gain, aurpegiera hutsetik haratagoko bizitza genuen pertsonak ere bagarela.
